ABV: 45%
Wiek: 30 lat
B.: 1990 rok
Cena: ~?
Sezon wakacyjno-ogórkowo-letni, pogoda i upały nie za bardzo sprzyjają wnikliwym degustacjom, ale tę whisky próbowałem z dobry miesiąc temu, a notatki leżą właśnie przede mną.
Glen Grant 30, to whisky samplowana przez chłopaków z Malt Whisky Club Poland. Jedyne co o niej wiadomo, to to że butelkowano ją na początku lat dziewięćdziesiątych. Nie znana jest beczka/i w jakich whisky leżała. Jest to też fajna opcja na nie sugerowanie się danymi podanym przed samym próbowaniem.
Moje odczucia:
OKO: złota.
NOS: świeżo połamane gałązki młodego drzew, rozgniecione pokrzywy, mięta, świeżość, jakiś klej, warzywa korzeniowe, takie jak pietruszka, seler – taki prawdziwy, wiejski warzywniak. Whisky bardzo dojrzała, ale niekoniecznie stateczna, bardziej ożywiona w zapachu, wytrawna, z minimalnymi nutami słodyczy. Chcą także się wybić jakieś owoce (marakuja), jałowiec, wanilia. Wielowarstwowy dram! Z wodą: więcej słodyczy, uwypuklony wpływ sherry (takiej dziwnej jak niegdyś w Longmornie od van Wees’a – niektórzy twierdzą, że zepsutej 🙂 ).
JĘZYK: lukrecja z białym pieprzem, o wiele mniej się dzieje niż w zapachu, troszkę jakby smaki były rozmyte, a sama whisky zwietrzała… Czuć beczkę, świeżość pozostała. Z wodą: płasko, smaki rozmyte już zupełnie, zanikają.
FINISZ: bardzo długi, pikantny, lekko dębowy.
No jest bardzo dziwnie. Albo taki miałem dzień, że węch wyostrzony, a jęzor jak kołek, albo coś mi się stało z samplem.. Bo jak czytam opisy Glen Grant 30, to trzyma ona bardzo wysoki poziom zarówno w zapachu, jak i smaku. U mnie na nosie poezja, wiele warstw, co chwilę coś się dzieje. Natomiast smak jakby, kolokwialnie mówiąc, zdechł. Chciałbym jej jeszcze kiedyś spróbować z innej butelki, choć wiem, że to będzie raczej awykonalne 🙂 Jednak cenić muszę tak jak poczułem, a więc..
OCENA: 88/100.
Bądź pierwszą osobą, która zostawi swój komentarz